انبوه سازان تا به امروز در فرآیند تولید مسکن نقش تعیین کننده ای نداشته اند. با این حال به اعتقاد مسئولان، با توجه به ظرفیت های موجود، آنها باید بتوانند در ساخت و ساز اصولی و کیفی و تجهیز منابع لازم برای این منظور نقش موثری ایفا کنند. بنابراین انبوه سازان به عنوان تولیدکنندگان مسکن باید کیفیت ساخت و ساز را ارتقا داده و در میان بهره برداران، رغبت به خرید مسکن باکیفیت ایجاد کنند.

به گفته برخی از کارشناسان، امروز وظیفه حساس مدیریت در بخش های مختلف کشور، به افرادی با تحصیلات غیر مرتبط با مدیریت واگذار می شود که طبیعتا این مدیران، توان ساماندهی امور مرتبط با بخش متبوع خود را به طور صحیح ندارند و نمی توانند نقش موارد متعدد و عوامل آشکار و پنهانی را در این زمینه شناسایی کنند.

اما واقعیت این است که طی دهه های اخیر، مدیریت در حوزه صنعت ساختمان نیز براساس روش سعی و خطا پیش رفته و در شرایطی که کشور هم به ناچار متحمل هزینه این سعی و خطا شده است، داشتن چنین انتظاری از قشر انبوه سازان شاید قابل دستیابی نباشد.

بر همین اساس با اشاره به وجود یک اشکال عمده در صنعت انبوه سازی کارشناسان بر این باورند: فردی به دلیل داشتن سرمایه، عنوان مدیر عامل یک شرکت بزرگ انبوه سازی را یدک می کشد، در حالی که این فرد ممکن است تحصیلات غیرمرتبط داشته باشد یا حتی تحصیلات اولیه را هم نداشته باشد. همانطور که بارها دیده شده بسیاری از مدیران حتی نمی توانند امضا بزنند. بنابراین متاسفانه چنین افرادی صرفا به واسطه داشتن سرمایه در صنعت ساختمان وارد شده اند و توانسته اند فرصت هم خلق کنند.

شرکت های انبوه سازی کشور نه به واسطه توانایی های مدیریتی و فنی، بلکه عمدتا با اتکا به توانایی های مالی خود به طور سنتی سمت انبوه سازی کشیده شده اند و در بدنه شرکت نیز چند مهندس متخصص در حوزه عمران را استخدام کرده اند. این در حالی است که مدیریت تخصصی یک پروژه انبوه سازی، بسیار بالاتر از مدیریت در بخش معماری، سازه، عمران و... آن است.

در این میان در شرایط کنونی که مشاهده می کنیم کاربردها، کشش بازار، دسترسی ها و به طور کلی آن نگاه و جنبه اجتماعی، فرهنگی، حقوقی، روان شناختی و... درخصوص پروژه های انبوه سازی در مناطق مختلف مد نظر قرار نمی گیرد و به لحاظ عدم رعایت این موراد، مشکلات متعددی را برای بهره بردار و مصرف کننده ایجاد می کند؛ اهمیت مطلب فوق بیشتر نمایان می شود. به این معنا که هرچند در حوزه مدیریت انبوه سازی تجربه مهم است، اما مهمتر از آن طی کردن پله های آکادمیک و راهبردی است.

به گفته متخصصان در حال حاضر جمع بندی مفاهیم در سطح کلان از عهده انبوه سازان سنتی خارج است و بر اساس شواهد موجود این افراد مشاوره مدیریتی را نیز قبول نمی کنند. از طرف دیگر مهندسان موجود در شرکت های انبوه سازی نیز با مفاهیم انبوه سازی رایج در دنیا یعنی مفاهیم ملی و منطقه ای آشنایی ندارند و کارمندان شاغل در نهادهای ذیربط نیز به صرف گرفتن سهم خود از خطاهای فاحش پروژه ها چشم پوشی و آنها را تایید می کنند؛ از این انبوه سازی حاکم بر صنعت ساخت و ساز کشور، چیزی به جز مشکلات پی در پی به وجود نمی آید. در چنین حالتی زیرساخت ها شکل پیدا نمی کنند، دسترسی ها ایجاد نمی شوند، خدمات و امکانات رفاهی و اجتماعی شکل نمی گیرد، اصول شهرسازی رعایت نمی شود و و سایر مسائلی که در حال حاضر به آنها مبتلا هستیم، حادث می شود. 

با این تفاسیر پرسش این است که در این وضعیت چند انبوه ساز روی زمین می ماند و چه کسی پاسخگوی جلوگیری از فعالیت شرکت های به ظاهر انبوه سازی است؟

در شرایطی که در دیگر کشورها قبل از صدور جواز ورود به انبوه سازی، صلاحیت تیم دخیل باید ثابت و احراز شود و این تیم تخصصی در مراحل مختلف پیشرفت پروژه، حرکت آن را صحه گذاری کند، جای تاسف است که در کشور ما اصول و قواعد و مجوزها به راحتی با پول خریداری می شود.

مطالب این صفحه را به اشتراک بگذارید